Een chemicus ziet de wereld een beetje anders dan iemand met een minder natuurwetenschappelijke vorming. Hij herkent in de materie altijd een verzameling van deeltjes en in omzettingen van stoffen een spel van botsende en recombinerende moleculen. Voedingswaren beschouwt hij niet alleen in functie van het temperen van het hongergevoel, maar ook als mengsels of structuren met typische reactiemogelijkheden. Als kok vraagt hij zich niet alleen af hoe de smakelijkste bereidingen kunnen gerealiseerd worden, maar tracht hij ook wetenschappelijke verklaringen te vinden voor de transformaties die hij in de keuken tot stand brengt. Daarbij stelt hij vragen waaraan anderen niet gemakkelijk zullen denken, maar waarvan de antwoorden toch iedereen kunnen boeien, zoals

• waarom bewaren we brood niet in de koelkast?
• wat maakt een kreeftenpantser rood bij het koken?
• waarom blancheer je groenten voor de diepvries?
• blijft er bloed in biefstuk bij het aanbakken?
• waardoor is vis zo snel gaar?

Met dergelijke verhalen kan een chemicus niet alleen een gezelschap onderhouden maar ook wat respect bijbrengen voor de wetenschap. De wet heeft de industrie tal van verplichtingen opgelegd met betrekking tot de etikettering van voedingswaren, o.a. over de energiewaarde, de gehalten aan koolhydraten, vetten en proteïnen, de additieven en de aanwezige ionen. Maar wat begrijpt de doorsnee gebruiker hiervan? Elke chemicus kan in zijn familiale en amicale omgeving bijdragen tot een beter begrip van deze aanduidingen en op die manier stijden tegen misvattingen en misbruiken.

Dat streven lag aan de basis van het schrijven van het boekje ‘Kookkunst & wetenschap’.

In dezelfde geest brengt de auteur in de voordracht voor jong-KVCV enkele elementen aan die het waard zijn om bij een breder publiek verspreid te worden.